Komputerowa dziewiarka płaska do całej odzieży to nowa technologia, która pozwala na wykonanie całej trójwymiarowej odzieży w jednym kroku produkcyjnym bez konieczności szycia. Uważa się, że jest to innowacyjny i opłacalny proces. Istnieje jednak wiele wyzwań stojących przed branżą, aby ta technologia odniosła sukces i była praktyczna w masowej produkcji.

Koncepcja dzianin 3D istnieje już od jakiegoś czasu, ale nigdy nie zyskała znaczącej popularności w przemyśle tekstylnym ze względu na trudności i koszty związane z systemami podawania przędzy, formacjami ściegów, wyborem i kontrolą igły oraz projektowaniem struktury dzianiny. Najnowszy wkład technologiczny w tę koncepcję, w połączeniu z nieodłącznymi cechami dziania, takimi jak rozciąganie i ściskanie, stworzył szereg możliwości dla branży.

Wśród nich jest potencjał, aby dzianina 3D stała się główną alternatywą dla tkanego produktu tekstylnego w różnych zastosowaniach w sektorze odzieżowym i przemysłowym. Tkaninę można na przykład formować w preformy do butów, tekstyliów samochodowych i lotniczych. Ponadto z dużym zainteresowaniem badano wytwarzanie tkanin z przędz technicznych, które wcześniej uważano za niekompatybilne z dzianiem, takich jak włókno węglowe, monofilament i metal.


Pierwsze kroki w kierunku produkcji kompletnej odzieży na płaskich maszynach dziewiarskich zostały poczynione w XIX wieku, kiedy to do dzianin płaskich wprowadzono obciążniki nadające im kształt poprzez wbijanie ich w tkaninę przed dzianiem. Ta metoda, znana jako flechage, poprawiła drapowanie i dopasowanie przy jednoczesnym obniżeniu kosztów produkcji.

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku nowe osiągnięcia w projektowaniu grafiki komputerowej i technologii płaskich maszyn dziewiarskich doprowadziły do ​​​​znacznych postępów, w tym przejścia od elektronicznego sterowania taśmą dziurkowaną do elektronicznego sterowania przędzą dziurkowaną w płaskich maszynach elektronicznych. Umożliwiło to wprowadzenie pierwszych w branży dzianin żakardowych płaskich maszyn dziewiarskich, a także szeregu innowacji w dzianinach rurowych, takich jak dziewiarka rękawicowa Shima Seiki i Protti PDE.

W 1995 r. kolejnym postępem w dzianinach płaskich było wynalezienie nowej maszyny, która mogła wytwarzać całe ubranie w ramach procesu produkcyjnego zwanego dzianiem całej odzieży. Te maszyny, które są obecnie powszechnie dostępne, były pierwszymi tego rodzaju maszynami, które oferowały możliwość bezszwowej, trójwymiarowej kompletnej odzieży bez konieczności szycia.